Willy Demuynck was 20 jaar tewerkgesteld als elektricien in een Roeselaarse fabriek. 15 jaar daarvan was hij overtuigd militant van het ACV en werd uiteindelijk verkozen tot 'hoofdafgevaardigde van de ACV-bond'. Op een bepaald moment kwam hij, met een collega, op onregelmatigheden binnen het bedrijf en ze werden prompt ontslagen wegens zogenaamde chantage op 22/10/1990. Vier jaar later wordt deze zaak nog steeds behandeld door de rechter.

Op een dag kwam een vriend, gepensioneerd zaakvoerder van Biscuiterie Nico, met een zak bloem, suiker en eieren en leerde Willy hoe hij moest ambachtelijke hartvormige wafeltjes bakken. In zijn garage begon hij, met één ijzer en één wafeltje per keer, te bakken voor vrienden en familie. Hij breidde uit tot een werkruimte van 250 m2 en bakte ook boterwafeltjes, de zogenaamde lukken. Met Nieuwjaar bakte hij voor bakkers, die daar in die periode geen tijd voor hebben, maar die zo toch 'in huis vervaardigde specialiteiten' kunnen aanbieden. Hij houdt het bij een éénmanszaak om zo zijn eigen ritme te bepalen.