We kunnen het ons nog nauwelijks voorstellen: tot niet zo heel lang geleden trokken elk seizoen duizenden Vlamingen de grens met Frankrijk over om er vuil, ongezond en zwaar werk te verrichten. Veel van die "fransmans" kwamen uit de arme zandstreek rond Koekelare.

Het hele verhaal begint in de jaren 40 van de vorige eeuw. De mot zit in het vlas, in de meeste families zijn er veel mondjes te voeden en tot overmaat van ramp mislukt de aardappeloogst. Velen kiezen voor Frankrijk waar ze al snel de hard werkende, weinig eisende Vlaming weten te waarderen. Daar zorgen de nieuwe teelten voor werk in overvloed: suikerbiet die de verre en dus dure rietsuiker verdringt en cichorei waarvan de gedroogde en gebrande wortel een goedkope aanvuller of vervanger is van koffie. De steenovenwerkers konden aan de slag van de lente tot de herfst en daarnaast was er het werk in de suikerfabriek of de cichorei-eest.

Rond 1960 was het allemaal voorbij: éénkiemig zaad zette elke biet waar ze hoorde te staan, herbicides maakten kapwerk overbodig, rooimachines haalden de suikerbieten moeiteloos uit de bodem en cichoreiwortels werden bijna automatisch gedroogd.

Staf Deseure uit Bovekerke was meestal werkzaam in Livry-sur-Vesle en op de uitgestrekte en desolate akkers van de Marne plantte hij in 1947 een wilde kastanje en die moest na verloop van tijd voor wat schaduw zorgen als de bietenmannen tussenin even gingen rusten. Koekelare kocht tegen een symbolische Franse frank het stukje grond rondom die boom van 100 m². De gemeente Koekelare wil daar nu een rustbank en Vlaamse kasseien aanleggen ter ere van alle Koekelaarse en Vlaamse seizoenarbeiders. Aan de kerk komt een kunstwerk gebeeldhouwd door Willem Vermandere.