In 1946 had fanfaremuziekleraar Gaston Bulcke 16 jonge Bovekerkse snaken onder zijn hoede. Van zodra ze tijdens het persen en blazen niet meer blauw-purper zagen en ze bepaalde klanken produceerden, die enigszins herkend konden worden als gebalkte noten, mochten ze met hun bugel, tuba en/of trompet mee opstappen met de fanfare.

Zij die het luidst konden spelen waren de beste. André Huyghe was één van die 16 en hij mocht meestappen. 50 jaar en honderden vergeten marsen verder stapt hij nog altijd mee.

Maar de tijden zijn veranderd. "Het zijn nu niet meer de luidste schreeuwers die het moeten doen, wel de fijnste spelers" zegt André, die als enige van de 16 overbleef. Sommigen zijn er niet meer, anderen waren het na een tijdje "spuugzat". André niet, hij heeft nog ambesjeure zat.

We gingen langs bij André voor een gezellige babbel en kwamen heel wat te weten hoe het ging "in de tijd van toen".