De molen bleef gespaard bij de Duitse inval in 1914, maar werd een waarnemingspost nr. 1 voor de bezetter, voor wie de molen ook regelmatig op bevel draaide. In de doorgang onder de mote was een legerkeuken tot stand gekomen. Niet te verwonderen dat, eens een geheime telefoon geplaatst, men op 22 maart 1918 op de molen schoot. Het zevende schot van de geallieerden was raak, trof de molen op de staak, juist onder de steenbalk, in de meelzolder. De luchtverplaatsing en de enorme molenmassa sloegen in oostelijke richting, bij zover dat de inwoners in het molenhuis geen ergs gehoord hadden. Op het geroep van de aanwezige soldaten liepen zij buiten en zagen na het optrekken van een enorme meelstofwolk, de afgeschoten molen met zijn kruis op het torenkot gezakt. Dit tafereel werd vereeuwigd door een Duits soldaat op 24 maart 1918, twee dagen na de ramp,hij gaf de tekening als aandenken aan de familie Denecker, die ze in bewaring hield. Uit deze tekening weten wij met zekerheid dat de houten Hovaeremolen drie kamwielen op zijn as had, wat uitzonderlijk is. Verder zien wij duidelijk de maalstenen, die bovenop het torenkot zijn blijven liggen.

Na de oorlog in 1918 keek men uit naar herstel. Dank zij de tussenkomst van de oorlogsschade, gerekend volgens waarde van 1 augustus 1914, werd het molenwerk uit de stenen stellingmolen van Victor Denijs, uit de Stationsstraat te Lichtervelde, aangekocht. Na grondig onderzoek van het torenkot bleek dat deze stenen bouw (met een dikte van drie stenen of 70 cl, bij de 60 cm diepe fundering en 2 1/2 stenen of 30 cm boven de grond, gebouwd in uiterst harde steen) de beste fundering zou zijn voor de opbouw van een nieuwe, maar thans stenen windmolen. De gebroeders Stael uit Moere begonnen het metselwerk begin 1921 en einde 1921 kon de familie Denecker met de nieuwe molen draaien.